Heemskerk verovert titel: Een Epos van Strijd en Triomf!

In de prachtige biljartzaal van de BVC, waar het gekletter van carambolerende ballen echoot als de strijdkreet van oude krijgers, ontvouwde zich een episch verhaal van competitie, vriendschap en glorie. Het was de vrijdagmiddagcompetitie van de Biljartvereniging Castricum, waar de ballen rolden als stenen op het slagveld en de spanning voelbaar was als de lucht voor een zomerse onweersbui.

In de eerste helft van de competitie toonde het team uit Heemskerk zich als een feniks uit de as, herrijzend met vuur en vastberadenheid. Als herbstmeister domineerden ze de ranglijsten, met een kracht die de tegenstanders deed huiveren. Maar laten we de andere titanen van deze biljartarena niet vergeten, de Alkmaarse Allstars, de Heiloose Helden, en de drie teams van Castricum, die streden als leeuwen voor de glorie van hun stad of dorp. 

Na een zinderende strijd in de voorjaarsronde, waar Castricum 3 een opmerkelijke comeback maakte die omschreven kan worden als een heldendaad van epische proporties, stonden ze op het punt van glorie. Een finale tussen Castricum 3 en Heemskerk werd het hoogtepunt van deze biljartcompetitie.

Op 29 maart 2024, klonk het startschot voor de finale, met Heemskerk en Castricum 3 als gladiatoren op het biljarttoneel. De ballen rolden over tafel, de keus kletterden, en de spanning was te snijden. Het was Heemskerk die als een stormwind over de biljarttafel raasde, met spelers als Jan Kloes, Rien Heijne, Giuseppe Massidda en de onverschrokken Mike Bergwerf, die de ballen deden caramboleren als nooit tevoren.

Hoewel Castricum 3 zich moedig verweerde, met spelers als Marcel Gevers, Hans Gosselink, Rene Hoogenboom, Theo Klaver en Dick Twisk die vochten als leeuwen, was het Heemskerk dat uiteindelijk de kroon der overwinning greep. Het was een meer dan verdiend kampioenschap. De glorie viel dus toe aan het team dat daar de meeste aanspraak op maakte. Na afloop zei Marcel Gevers heel terecht " hier was geen kruid tegen opgewassen". Hij doelde hierbij met name op het formidabele spel van Mike Bergwerf.  Teamleider Jan Kloes was trots op zijn spelers, die volgens hem op het juiste moment piekten. "Het was een echt team als een speler het een keer liet afweten dan pakte een ander lid van het team het goed op" aldus de zeer blije Rien Heijne. 

Terugkijkend op het totale verloop van de competitie kan worden gesteld dat biljarten een sport is waarbij :

• de menselijke geest wordt getraind en zorgt voor fraaie zelden gespeelde oplossingen.
• winnen wordt nagestreefd zonder dat het ten koste gaat van de "broederschap".
• de zelfkritiek behoorlijk ontwikkeld is. Uitspraken als "Ik leer het nooit" of "Ik moet nog veel oefenen" of "ik kan er geen hout meer van" duiden hierop.
• spanning onder controle houden een belangrijke factor is. De drie R- (rust, regelmaat en reinheid) zijn belangrijke factoren voor succes. Zakte, de schrijver van dit artikel niet, enorm door het ijs tijdens de finale. Hij wilde zijn teamgenoten niet laten vallen, waardoor hij last had van ongebruikelijke spanning. Dit werd nog vergroot door de aanwezigheid van vele supporters, met name uit Heemkerk. Deze worden trouwens bedankt voor hun aanwezigheid maakt zo'n slotdag toch leuker. 
• jezelf je grootste tegenstander bent. Het resultaat is namelijk niet afhankelijk van jouw opponent maar hoe jezelf in de partij staat. Excuses als "ik kreeg geen bal" of "het waren allemaal moeilijke ballen" geven aan dat jezelf als speler niet lekker in de wedstrijd zit.
• het spreekwoord zonder geluk vaart niemand wel ook van toepassing is. Een klosje mee of een klosje tegen kunnen op cruciale momenten in een partij het verschil maken.

Opmerkelijke feiten uit de totale competitie zijn:

1. Mike Bergwerf, Theo Zentveld en Rien Heijne individueel het beste presteerden. Zij werden respectievelijk de nummers 1,2 en 3 van de competitie.
2. Harry Koelman en Peter van de Weer, spelers van team Alkmaar, de meeste wedstrijden hebben gespeeld namelijk 38.
3. Frans Lute van alle aanwezigen in de zaal de meeste meters heeft afgelegd om iedereen te voorzien van een hapje en een drankje.
4. Er met grote regelmaat partijen zijn gespeeld met meer dan 100 caramboles oftewel een moyenne van boven de 4,00. Spelers als Klaas Zwaan, Theo Zentveld en Hans Gosselink wisten dit te bereiken. Ere wie ere toekomt, Joop Mooij wist dit maar liefst vijf keer voor elkaar te krijgen.  
5. Kees Heijnis, teamlid van Heiloo, heeft met 122 caramboles de partij met het hoogste aantal gespeeld. 
6. Alvorens de finale werd gespeeld zijn er 960 biljartwedstrijden aan vooraf gegaan. Dit komt neer op een totaal van 24.000 beurten.
7. Het team Castricum 3 de hoogste score op een dag heeft behaald namelijk 104,909.
8. Op de eerste en de laatste vrijdagmiddag van de competitie zorgt de organisatie voor extra lekkere hapjes. De productie van deze heerlijkheden is al heel wat jaren in handen van Annemieke Veldt, de stille kracht op de achtergrond. 

En zo, op de laatste vrijdag van de competitie, werd de afsluiting voor de overige teamleden een individueel toernooi, waar Theo Zentveld zijn ware meesterschap toonde en als winnaar uit de strijd kwam, met een gemiddelde van 3,00. 

Bij de afsluiting van de competitie werd het winnende Heemskerkse team in zonnetje gezet. Kregen de verliezende finalisten spijzen om de pijn te verzachten. Gerard Veldt dankte, namens de organisatie, alle teams voor hun inzet en sportiviteit. "Ik hoop dat alle teams ook volgend jaar weer van de partij zijn" waren zijn slotwoorden. Na afloop aan de bar was duidelijk te horen dat een ieder het gedurende competitie naar zijn zin heeft gehad. Bovendien zijn veel deelnemers lovend over het materiaal in de biljartzaal van de BVC. Uitspraken als "de tafels zijn snel en goed verwarmd waardoor hard spelen eigenlijk uit den boze is" of "jullie mogen trots zijn op wat hier staat". Was er dan helemaal geen wanklank? Natuurlijk wel, enkele spelers gaven aan dat de temperatuur in de zaal op sommige speeldagen naar tropische waarden steeg. "Zweten tijdens biljarten overkomt mij weinig" aldus een van de sterren uit Heiloo.   

Laten we ook niet vergeten de ware helden van dit verhaal, de organisatoren Cor Hoebe, Gerard Veldt, Dirk Twisk en de onvermoeibare Frans Lute, die elke vrijdag zorgde voor de versnaperingen die de strijders op de been hielden. Frans kent vrijwel iedereen, die aan deze competitie deelneemt. Het wilde nog weleens gebeuren dat hij omringd door een groepje spelers, die aan zijn lippen hingen, in het geroezemoes van de biljartzaal anekdotes ophaalde uit een lang vervlogen verleden. Legendarisch biljartmomenten werden met veel gelach weer tot leven gebracht. Frans stond er dan breed glimlachend terwijl hij zich de details herinnerde "Ja dat waren nog eens tijden". Terwijl het stof neerdaalt na deze epische strijd, wachten de spelers alweer vol ongeduld op de volgende vrijdagmiddagcompetitie . Dus op naar het volgend seizoen om opnieuw met elkaar de strijd aan te gaan op het groene laken. Het succes van deze competitie is zo groot, dat het niet uitgesloten is dat er volgend jaar nog meer teams willen deelnemen. Dit zou betekenen dat teams om de beurt een vrije vrijdagmiddag hebben. Een punt aandacht is ook de bezetting van de bar. Een paar extra helpende handen zou zeer welkom zijn.