Finaleplek glipt door vingers van het BVC-Targa-Team.
In het weekend van 17 en 18 mei 2025 vond in het Buurt- en Biljartcentrum Castricum, één van de vier halve finales plaats van het Nederlands Kampioenschap voor kaderteams. De andere drie halve finales werden gespeeld in Barneveld, Rumpt en Rosmalen. Aan elke halve finale namen vier teams deel. Alleen de nummer één uit elke poule plaatst zich voor de grote finale in Rumpt. Biljartvereniging Castricum (BVC) ontving naast het eigen Targa- Kaderteam, de teams van Honky Tonk uit Brielle, BV De Hoog/Van der Wilt uit Gouda en De Carambole uit Tiel.
Een warm welkom met een hobbelig begin
De penningmeester van de BVC heette spelers en supporters persoonlijk welkom. Hij kon daarbij moeilijk verbergen dat hij niet geheel onpartijdig was, gezien de deelname van het eigen team. In zijn korte toespraak gaf hij een knipoog naar het vakmanschap van de kaderspelers. Je zou ze, met een glimlach, kunnen zien als vakkenvullers, hokjesgeesten of lijntrekkers. Maar niets is minder waar: kaderspelers zijn de kunstenaars van het biljart. Als ware koorddansers balanceren zij het liefst op de krijtlijnen, zoeken de grenzen van het vak op en denken minimaal drie stoten vooruit. De spelers werd veel succes gewenst, het publiek veel kijkplezier, en dat na een mooie en sportieve strijd het beste team moge winnen.
Zoals altijd streeft de BVC ernaar om toernooien vlekkeloos te laten verlopen. De gasten moeten zich welkom voelen en de organisatie moet strak staan. Toch kan het met de beste bedoelingen gebeuren, dat een menselijk foutje bij de voorbereiding roet in het eten gooit. Zo liep de start dit keer wat stroef door een omissie bij het rooster. Het siert en toont de kracht van de vereniging dat dit meteen werd opgepakt: Schrijvers en arbiters werden razendsnel opgetrommeld. Dank daarvoor, het bewees eens te meer dat als de nood hoog is, de redding vaak dichterbij is dan je denkt.
Hoogste tijd voor het wedstrijdverloop, op de tafels met de groene lakens, onder het toeziend oog van het (eigen) publiek.
Zaterdag: Donkere wolken pakken zich samen.
Het BVC-team bestond dit weekend uit: Alex Völker (kader 38/2), Jeffrey Lenaers (38/2), Jim van de Starre (57/2), Marcel van Dijk (Neo-kader), Martin Guldenmond (38/2) en Vincent Veldt (Neo-Kader). De spelers waren vastbesloten om het thuisvoordeel maximaal te benutten. De trainingen op de eigen tafels waren veelbelovend en het vizier stond strak gericht op Rumpt. Waar vorig jaar in de finale de titel net werd gemist, was de missie voor dit jaar: kampioen worden. Soms is een goede voorbereiding niet genoeg. Ook Vrouwe Fortuna moet af en toe een carambole in jouw richting laten rollen. En dat gebeurde vooral op zaterdag niet.
Net als de organisatie kwam het team stroef uit de startblokken. Op zaterdag speelde het team zes partijen, en het liep niet zoals gehoopt. Er was sprake van te veel willen, een tikkeltje extra spanning, een iets te grote drang naar perfectie, en het bekende balletje dat net de verkeerde kant op rolt.
Pijnlijk afscheid
Eén van de opvallendste momenten van de dag was de dubbelpartij van Jeffrey Lenaers, die sinds kort voor de liefde en het werk naar het prachtige Limburg is verhuisd. Zaterdag speelde hij zijn laatste twee thuiswedstrijden. Hij wilde die absoluut niet verliezen, want zijn officiële afscheid stond gepland voor in de finale te Rumpt. Alleen: dan moest het team wel eerst de horde van de halve finale nemen.
Zijn eerste partij eindigde in remise tegen Ferry van Stalen van BV De Hoog/Van der Wilt. Geen ramp, wel zuur, want Jeffrey had lang het initiatief in handen. Uit in negen beurten met een moyenne van 25,55, daar is op zich niks mis mee. In partij twee tegen Raymond Drost van De Carambole kwam hij drie luttele caramboles tekort. Hij miste in de gelijkmakende beurt de acquitstoot op een haar na. Zoals Jeffrey zelf zei: “Ik heb de winst uit mijn vingers laten glippen. Ik heb 22 keer de kans gehad om het af te maken, zoveel krijg ik er nooit. Pijnlijk maar dan wint de ander terecht.”
Het blijft vechten
Marcel van Dijk speelde tegen Rene Tull van de Hoog/Van der Wilt. Ook hij had in deze partij niet het “goede gevoel” waardoor de caramboles moeizaam kwamen. Ook Rene, een verfijnde bandstootspeler, kon zijn draai niet echt vinden. Na veertien beurten was het Marcel die aan het langste eind trok. Een zeer welkome overwinning.
Vincent Veldt stond op zaterdag tegenover Wilbert Gantvoort spelend voor Honky Tonk. Het werd een boeiende partij waar het publiek met volle teugen van genoot. Vincent had een ruime voorsprong en leek op de winst af te stevenen. Hij had nog slechts negentien caramboles nodig voor de zege, dat was buiten de waard Wilbert gerekend. Met een schitterende serie van 97 caramboles, liet hij de goed spelende Vincent met lege handen achter.
Martin Guldemond leek in zijn partij tegen Raymond Timmers van Honky Tonk met de handrem erop te spelen. Het was vooral hard werken, zwoegen en caramboles sprokkelen. In de hele partij was er geen moment sprake van souplesse of “lekker lopen”. Ook Raymond bleef timmeren en hameren. Finesse ontbrak in dit gevecht, maar hij pakte wel de overwinning, en daar gaat het uiteindelijk om in de halve finale.
Te veel aan het hoofd
Alex Völker had zich misschien wel het best voorbereid op deze halve finale. Hij wilde kost wat kost goed presteren. De dag voor de halve finale zei hij nog: “Ik heb er vertrouwen in. In de trainingen liep het lekker.” Alex vervult tijdens zo’n weekend niet alleen de rol van speler, is ook wedstrijdleider en de techneut van de club. Met deze dubbelrol was hij op zaterdag vooral de pineut: haperende scoreborden, onbetrouwbaar wifi en snel nog arbiters en schrijvers regelen. Op zijn zachts gezegd geen ideale voorbereiding, om de laatste wedstrijd van de dag te spelen tegen Bas van der Wilt, BV De Hoog/Van der Wilt. De start van zijn partij was hoopgevend met een serie van 36 caramboles in de eerste beurt. Na negentien beurten, ongekend veel voor Alex, was het Bas, die de partij naar zich toetrok. Alex was diep teleurgesteld en zocht terecht even een moment voor zichzelf. Verliezen vindt hij niet erg, maar verliezen met het team is iets wat hij slecht kan verteren, zeker op deze manier.
Zondag moest het dan maar gebeuren: het moment van de waarheid met alles nog op het spel.
De zon komt altijd op
Alle teams speelden op zondag nog zes allesbeslissende wedstrijden. Honky Tonk had na zaterdag de beste papieren met in het kielzog De Carambole en BV De Hoog/Van der Wilt. Het BVC-Targa-Team stond op de laatste plaats. Er was een mirakel nodig om kwalificatie voor de finale alsnog te realiseren. Maar juist dat maakt sport zo mooi: wonderen bestaan.
Ook Ajax hoopte zondag op een klein wonder. Max Verstappen kreeg in Imola een pittige opdracht voorgeschoteld. Wout van Aert liet in de Giro zien dat een wederopstanding altijd mogelijk is. Na een moeizame start van de Giro, won hij glorieus de prachtige etappe door het Toscaanse landschap. Het thuispubliek hield hoop. En hoop is een krachtig ingrediënt. Hoop doet leven.
De strijd ontbrandt
Marcel van Dijk beet de spits af tegen Mathijs Bakker van Honky Tonk. Alleen winst telde. Twee gelouterde kadristen kruisten de keus in een partij, waarin aanvallen en verdedigen elkaar voortdurend afwisselden. In beurt 15 maakte Marcel de partij uit. Mathijs had nog de nabeurt om zes caramboles te maken, maar geheel tegen zijn gewoonte in miste hij de acquitstoot. Vrouwe Fortuna was zaterdag zeker niet de partner van het team, op zondag omarmde zij de Castricumse kadristen. Marcel zei na afloop opgelucht: “Ik heb zeker niet goed gespeeld, maar ik ben blijven vechten. Dat levert twee wedstrijdpunten op. En dat is vandaag het enige dat telt”.
Jim van der Starre speelde op zondag twee partijen. Zijn eerste was tegen Dick van Vliet van Honky Tonk. Het werd een zenuwslopende apotheose. Dick leek in de zevende beurt de droom van het Targa-Team uiteen te laten spatten. Hij was bezig met een serie. Het thuispubliek berustte al in de nederlaag, tot hij verrassend de laatste carambole miste. Jim greep de onverwachte kans met beide handen aan. Zeer geconcentreerd en volledig gefocust, maakte hij in de achtste beurt de partij uit en hoe? Onder deze omstandigheden een magistrale serie van 77 caramboles maken is geen vakmanschap maar meesterschap. De verbouwereerde Dick miste ook in de nabeurt waardoor de twee punten in Castricum bleven.
Zijn tweede partij was tegen Erik Wennekes van De Carambole, een man die in Castricum altijd presteert. Recent werd hij bij de BVC nog op indrukwekkende wijze Nederlands Kampioen Libre in de topklasse. Jim van de Starre wist dus wat hem te wachten stond. Stoïcijns tikte hij zijn caramboles bij elkaar en trok de partij overtuigend naar zich toe. Weer twee punten. De lucht begon op te klaren en de zon brak zowaar door de wolken heen. De trouwste supporter fluisterde: “Het zal toch niet. Het kan toch niet?”
Kader met een Michelinster
De partij tussen Vincent Veldt en Koen Workel (BV De Hoog/Van der Wilt) had een bijzonder tintje. Koen is onlangs verhuisd naar Heiloo en komt volgend seizoen uit voor de BVC. Hij wilde zich alvast in de kijker spelen. Beide spelers trakteerden het publiek op een partij van gastronomisch niveau. Koen opende met een serie van 49, gevolgd door een fijnbesnaarde reeks van 67. Vincent counterde in zijn tweede beurt met 51 caramboles. Maar, zijn hoofdgerecht was een fenomenale slotserie van 149.
Koen zette in de nabeurt nog een poging in voor een passend nagerecht, maar zijn recept bleek niet voldoende om het culinaire kadergeweld van Vincent op gepaste wijze te beantwoorden. De cijfers van deze partij liegen er niet om:
- Vincent 200 caramboles in drie beurten een moyenne van 66,66.
- Koen 118 caramboles in drie beurten een moyenne van 39,33
De echte winnaar? Het publiek. Rien Emmerik, één van de onvolprezen vrijwilligers en erkend smulpaap zei het treffend: “Dit was een partij van een driesterrenrestaurant.”
De slotakkoorden
Alex Völker stond in zijn laatste partij tegenover Michel Bakker van De Carambole. De vraag was: of Alex zijn eerdere teleurstelling een plaats had kunnen geven? Hij begon veelbelovend met 23 caramboles, en voegde daar in de volgende twee beurten nog wat punten aan toe. Als een donderslag bij heldere hemel stagneerde zijn productie daarna bijna volledig. Michel profiteerde en keerde het tij. Alex probeerde zich nog te herpakken, maar moest toch buigen. Verslagen zei hij: “Hoe kan het toch zo zijn dat juist ik als teamleider dit weekend de punten door mijn vingers laat glippen.”
Martin Guldemond sloot de zondag af tegen Dennis Wijers van De Carambole. Hij speelde degelijk en gecontroleerd. Stapje voor stapje bouwde hij een voorsprong op, die hij niet meer uit handen gaf. In beurt dertien was het beslist: winst en wederom twee punten.
Met opgeheven hoofd
Zaterdag aan het eind van de dag was de kans op het halen van de finale zo goed als verdampt. Na een prachtige “remontada” kwam het BVC-Targa-Team nog zo dichtbij. Maar soms is sport ook gewoon keihard. Eén partij, één bal, één moment kan het verschil maken tussen juichen of balen. Dat de finale net niet werd gehaald, doet natuurlijk pijn. Het zegt vooral veel over hoe hoog de mannen van het BVC-team de lat inmiddels hebben gelegd. Ze stonden op, knokten zich terug en lieten zien wat teamgeest en veerkracht betekenen. Geen finaleplaats, wel een daverend slotakkoord dat verdient een staande ovatie.
De sfeer was uitstekend, het niveau hoog, en de organisatie, ondanks het wat rommelige begin, was als vanouds. Eén klein missertje is nog altijd een negen. De vereniging kreeg dan ook terecht complimenten van de deelnemende teams en het publiek. Iedereen spelers, publiek, arbiters, schrijvers en vrijwilligers werden in het zonnetje gezet. De BVC kan terugkijken op een sportief en meeslepend weekend.
En zoals een oude biljartwijsheid luidt: Na de laatste carambole in een partij komt altijd een nieuwe acquit in de volgende partij. Oftewel, volgend seizoen gewoon weer vol vertrouwen aanleggen. En wie weet, glipt de finale dan niet door de vingers.
PS: Elk nadeel heeft zijn voordeel. Het niet halen van de finale scheelt de verslaggever veel schrijfwerk dank daarvoor. Het had echt anders mogen zijn.
