De Toren/Liefting kadertoernooi, voor liefhebbers van precisiewerk.

Waar vakmanschap meesterschap blijft, zelfs als de ballen een eigen weg lijken te gaan.

Zaterdagmorgen, klokslag 10.00 uur, en je hóórt het meteen: dit is niet zomaar een biljarttoernooi. Dit is het domein van de kaderisten, de vakidioten van de biljartsport. De mannen en de verdwaalde toeschouwer die het jargon begrijpt, die geen bal kunnen zien zonder het woord entree, dedans of à cheval tot zich te nemen. Het spel van vakken en drie ballen, lijken kadristen in hun DNA mee te dragen. Het is precies de reden waarom het toernooi met recht de naam draagt van drie absolute vakmannen: Piet, Cees en Arie Liefting.

Vooral Piet, de leermeester van half kaderend Castricum en omgeving, was het levende bewijs van het oude ambachtsspreekwoord: vakmanschap is meesterschap. Aan zijn keu ontsproot niet alleen techniek, maar ook een generatie spelers die dankzij hem nooit meer onbevangen naar drie keurig naast elkaar liggende ballen zou kunnen kijken. Ex-leerlingen van hem zoals bijvoorbeeld Vincent Veldt en broer Arie stonden ook in dit toernooi hun mannetje. De kennis en kunde van Piet rollen daardoor nog steeds over de groene tafels.   

Het weekend werd gelardeerd met de toverwoorden die in de rest van Nederland klinken alsof iemand een Frans menu probeert voor te lezen, maar in Castricum tot de vaste woordenschat behoren. “Entree!” “À cheval!” “Dedans!” klonk het ritmisch door de zaal. Uitgesproken door arbiters die vermoedelijk ook in hun slaap nog kaderlijnen zien op meerdere tafels.

Zaterdag: geen dag voor beginners?
Dat kaderisten vakidioten zijn, bleek in de tweede ronde op zaterdag. Het niveau steeg tot een hoogte die eigenlijk licht ongepast was voor een normale biljarter. Partijmoyennes boven de 40,00. Series boven de honderd. En niemand die met zijn ogen knipperde. Aan de bar werd zachtjes gezegd: “Dit is geen toernooi… dit is een demonstratie van precisiewerk waar zelfs een Zwitsers uurwerk van zou gaan knipperen.”  Robert Tump, debuterend in het kaderspel, speelde alsof hij al jaren tot de kaderelite van Castricum behoorde. Ervaren kadristen liet hij op overtuigende wijze met lege handen achter en dat vonden zij zelf ook op z’n zachts gezegd verrassend. Aan het einde van de dag stelde hij met gevoel voor humor de vraag: “Hoezo geen dag voor beginners!”

Marcel van Dijk onze eigen meester van het kaderspel!
En dan was daar Marcel van Dijk. Tegenwoordig vooral actief in het neo-kader en steeds vaker gespot in de driebandensferen. Op zondag liet hij zien dat de oude liefde, het kader 57/2, hem nog steeds past als een warme jas. Hij serveerde het publiek drie partijen die zo strak waren als de lijnen op de groene tafel: 

• 1 keer in vier beurten
• 1 keer in vijf beurten
• 1 keer in zes beurten
• Een algemeen moyenne van ruim boven de 55
• Meerdere series van boven de 100 met als hoogtepunt 137 caramboles.

De finale: Robert Tump kwam, zag en overwon!
De finale begon zoals finales horen te beginnen: met bravoure. Robert Tump, de debutant die dit weekend energiek rondliep alsof hij vergeten was dat hij een debutant wás, zette meteen de toon. Van acquit af tikte hij een serie van 58 caramboles op het laken. Dat is geen begin. Dat is een dreun. Martien de Gier, ook poulewinnaar, probeerde zijn ritme te vinden, maar als iemand zo opent, dan is inhalen net zo lastig als sprinten tegen orkaankracht.

In zes beurten besliste Robert de partij, claimde de titel en verzekerde zich van een terugkeer naar de editie van volgend jaar. Niet slecht voor iemand die op het laatste moment is toegevoegd. Alex Völker had zijn plaats aangeboden en zichzelf gepromoveerd tot chef gérant.   

Waarom dit alles belangrijk is
Omdat de biljartsport ankerpunten nodig heeft. Weekenden waarin het vakmanschap mag schitteren, waarin tradities overeind blijven, waarin techniek en kameraadschap elkaar vinden zoals alleen bij het kaderspel mogelijk is. En 2025? Dat was het jaar waarin de vakidioten de kunst weer bepaalden, de traditie overeind bleef, en een debutant besloot dat hij het script een beetje wilde herschrijven.

Dank gaat uit naar de mensen achter de bar, de arbiters en de schrijvers. Zeker ook naar de sponsoren: Snackbistro De Toren, Martien de Gier en Max Nuijens, die de overheerlijke hapjes gemaakt door zijn dochter liet serveren. Ook hier was sprake van meesterschap maar dan in een culinaire uitvoering. Het was weer een weekend om niet te snel te vergeten, biljarten op niveau in een meer dan amicale sfeer. In Nederland noemen we dat gezellig.