Wat een avond

Een avond kaderbiljarten waarin precisie, spanning en pure liefhebberij samenvloeiden tot iets wat je niet elke week ziet. Arbiter Martien de Gier neemt ons mee langs series die de zaal stil kregen, en een persoonlijke comeback die minstens zo indrukwekkend is.

WAT EEN AVOND!

De nationale kadercompetitie kent in een seizoen altijd een paar geweldige ontmoetingen. Door de jaren heen, en ik loop inmiddels al 51 jaar mee, heb ik vaker bericht over hoge series, korte partijen, verrassende uitslagen, kortom: mooie wedstrijden. Vrijdag 24 oktober jl. echter toonde nog eens aan dat het kaderspel in zowel 38/2 als 57/2 en Neo-kader het aankijken meer dan waard is.

De wedstrijd tussen het Targa-team uit Castricum en MMood-Wine-and-Food/Velsen ging in de nog prille competitie om de koppositie van de ranglijst. De Velsenaren kennen een prima seizoenstart en kwamen uiteraard met een goed gevoel binnen.

Prachtige ouverture

De aftrap was ook goed: Jeroen Heeremans startte ijzersterk tegen Ruud Daas (Targa-team). Een prachtige openingsserie van 88 caramboles was het resultaat en de arbiterwissel in de eerste beurt een feit.

Op de andere tafel deed Martin Guldemond (Targa-team) van zich spreken. Als een kogel vloog hij van acquit om na vier beurten al over de honderd te flitsen. Opponent Richard Gustke, toch ook geen “kleintje”, trok alle registers open maar kwam er niet aan te pas. Martin sloot af in beurt zes, met een moyenne van 23.33 en een serie van 64 caramboles!

De tussenstand werd 2-2 want Ruud Daas zag geen kans meer om Jeroen Heeremans iets in de weg te leggen. Jammer alleen dat Jeroen even grossierde in slordigheden en daardoor in beurt negen finishte. Nog altijd met een aansprekend moyenne van 15,55.

Ware kader-symfonie

Na de pauze stonden de partijen Marcel van Dijk (Targa-team/Neo-kader) tegen Mike Hofland (57/2) en Alex Volker (Targa-team) tegen Hans Koolen op de rol (38/2).

Alex is een beetje in het driebanden verzeild geraakt, maar tot nu toe lijdt zijn kaderspel daar niet of nauwelijks onder. Hans begon prima en nam een redelijke voorsprong en had ook een voordeel van 10 in te maken caramboles (110 - 120). Toch haperde hij na een paar beurten en Alex zag en greep zijn kans. In het wielrennen kennen we de term “erop en erover”: inhalen en demarreren zonder om te kijken. Dat deed Alex ook. Met een serie van 58 caramboles sloot hij de deur definitief voor Hans, die in de tweede helft duidelijk tekortkwam.

Weer een leuke partij in slechts negen beurten met goed kaderspel en daarmee het Targa-team op een 4-2 voorsprong.

Overweldigende apotheose

Wie nu dacht dat Velsen wel geklopt zou zijn, kwam bedrogen uit. Mike Hofland verkoos te starten tegen Marcel van Dijk en deed dat met een serie van 92(!) caramboles. Weer een arbiterwissel in de eerste beurt (ook al uniek) en Marcel die ook nog 20 caramboles meer moest maken kon in de achtervolging.

Even rommelde het bij beiden aan de tafel. Marcel verkeek zich op een éénbander. Mike werd eerst nog “gered” door de arbiter (bal raak die iedereen mis achtte) om in de vierde beurt door diezelfde arbiter naar de stoel gestuurd te worden voor een touché (mouw overhemd beroerde de rode bal).

Marcel veerde op. Met een achterstand van meer dan 100 caramboles moest hij aan de bak. Met 20 puntjes op de teller leek een serie van 180 in het Neo-kader (4 vakken) een schier onmogelijke opgave. Voor wie minder thuis is in het kaderspel: dit is het biljart-equivalent van een negen-darter of een drievoudige salto aan de rekstok bij het turnen.

Maar ja, Marcel zou Marcel niet zijn als hij het niet zou proberen. Zolang je aan de tafel staat kan alles tenslotte!

Uiterst gefocust ging hij aan de slag. Het werden er 80, 90, 100 caramboles (terecht applaus) en Mike zag op de stoel de bui al hangen. Op 127 haperde de machine, dacht iedereen, Marcel incluis. De arbiter zag bij het losse bandje echter scherp dat de speelbal terugviel van de rode bal tegen de witte bal. Vast, maar Marcel mocht toch door en loste dat vastliggertje met een korte piqué-rentrez simpel op.

Het werd stil in de zaal; iedereen voelde aan dat er iets bijzonders in de maak was. Rond de 160 liep het door een klosje even de ruimte in. Een dik aangespeelde driebander over de lengte was de oplossing met verzameling. Marcel stootte af en fluisterde direct “die is goed” om daarna niet meer in de problemen te komen.

Een magnifieke slotserie van 180 caramboles (200 in vier beurten) was zijn verdiende deel en betekende de winst voor het Targa-team. De 7-2 bracht ook nog eens de koppositie, maar de grote winnaar deze avond was uiteindelijk het klassieke kaderspel. Met dank aan de acht spelers die het spel positief en aanvallend benaderden.

Echt, het was voor mij als arbiter en liefhebber de mooiste kaderontmoeting die ik ooit heb mogen bijwonen/arbitreren. ABSOLUUT TOP!

Epiloog

Sinds het nieuwe seizoen ben ik vaste arbiter bij het Targa-team. Ik ben in de 51 jaar dat ik meeloop toch weer een ervaring rijker. Dit seizoen met het Targa-team, de gezelligheid, de spelopvatting, het ‘gedol’ na afloop, de eerste clubavond en alles eromheen, hebben mij dermate geïnspireerd dat ik zelf ook weer de keu ter hand heb genomen.

En wat gebeurt er? Na echt jaren van desinteresse in zelf spelen, motivatieproblemen, fysiek gedoe, wel/niet biljarten, wel/geen plezier erin, kortom chaos in mijn hoofd is de knop volledig om. Ik heb mij aangemeld als lid van de BVC op de dinsdagavond. Ik train weer regelmatig in Spaarndam, het vertrouwen is terug, de afstoot wordt vlot beter en een serie van 100 caramboles is niet ver weg (zeker op het sublieme materiaal bij de BVC).

Binnenkort het Liefting/De Toren kadertoernooi, in december het De Vries Juweliers-toernooi in Hoorn en waarschijnlijk vanaf januari de Grand Prix Kader 38/2-cyclus waarin ik hoop te bewijzen dat ik helemaal terug ben.

Dat heeft veel te lang geduurd! Bedankt Targa-team; bedankt Wim Schermer; bedankt bestuur en leden van BVC.

Hartverwarmend!!